gömü bulmak

sigara içmem,
alkolü abartmam,
dikkatli beslenirim,
tatlı ile aram limonidir,
tuzu biraz abartıyorum galiba ama azaltacağım,
ailem uzun yaşar,90-100 gider yani,
kalıtımsal pek bir hastalık ihtimalim de yok,
sporu sever,
fırsat buldukça basketbol oynarım,kısa mesafelere yürürüm (son favorim mecidiyeköy-taksim)
bildiğiniz sağlık timsaliyim yani.

arkadaşlarımın hemen hepsi sigara içiyorlar,
alkolü abartanlar da var,
hayat durumları yüzünden kendisini yormuş bulunanlar da az değil.
anlayacağınız gözyaşları içerisinde hepsini gömeceğim,

yalnız olmayacağım, güzel de bir karım olacak.
etraftan güzel şeyleri bulup bana gösteren,anlatan canım karım.
onu öyle çok seveceğim ki,
eskiler hasetlerinden erimiş ve dolapta dondurulmuş kinder sürpriz yumurtaya dönecekler.

huysuz ve öfkeli birisiyim,
yazık kadına benimle uğraştı bir ömür,
ölmese iyiydi ancak o da öldü işte,
yapacak bir şey yok.
şimdilik tansiyonumu ölçen hemşirelerin göğüs dekolteleriyle idare ediyorum.
(evet tuzu bırakamadım)
akşamları bazen yatak odasına göremiyorum,
girince çok ağlıyorum zira,
açıyorum cd'yi içiyorum beyaz şarabımı.
neyse vakit böyle böyle geçiyor işte.
50 yıl olmuş.

bu sabah kalktım,
yine belim ağrıyordu,
levi's kotumu,
''fulsıtap'' marka beyaz tişörtümü,
adidas gazelle'rimi ve dedemden kalan 100 yıllık laci deri ceketimi giydim.
giyinirken aynaya bakıp 50 küsür yıldır aynı şeyleri giymeme şaştım.

niyetim güzel bir bahar günü yeşillikler de dolaşmak ve yeni çocukların yeni yeni çizgi film kahramanlarını anlamaya çalışmaktı.
ayakkabım için eğildiğim de
önce belimde
sonra kalbimde
ağrılar karşıladı beni
yere yığılıp
ölmüşüm.

gittiğim yerdeki tüm güzel dostlarım söyleyince anladım öldüğümü.
zaten ölmesem de onlar göreceğim yoktu.
neyse onlara uzun uzun söylendim ''niye bana haber vermiyorsunuz'?' diye.
''hoş geldin'' dediler.

fotoğraf bana koridor okula aittir.