dolu ceket

antalya havasının bir kaç gündür güneşli günlere teslim olduğu vatandaşın kendini sokağa savurduğu günler yaşıyorduk.
dışarı çıkmak için kıyafet seçimi yapıyordum,
'annane hava nasıl?' dedim.
'sıcak iyi' dedi.
insan anneanesine güveniyor sevgili okur. haliyle ben de güvendim ve evde bulduğum azıcık da kısa olan bir yün hırkayı üzerime geçirerek koşmadan seri adımlarla eskiden Mangonun olduğu şimdi akbank olan yere doğru yöneldim.
anneannem haklıydı, hava güzeldi, bunu hissedemiyorsak bile yolda aşırı yavaş yürüyen anne-kız teyze topluluklarından idrak edebilirdik.
telefonda sevdiceğim ile konuştum evde bulduğum hırkayı ona da anlattım, karşılığında ''geri dön ve deri ceketini giy üşütüceksin'' şeklinde bir uyarı aldım, fakat isyankar bir kisme olduğumdan değil üşengeç bir kimse olduğumdan dinlemedim.

bilek ağrılı bir yolculuğun ardından, akbankın oraya vardım,geç kalan arkadaşlarımı buldum,
neyse, hoşun,beşin,çayın, muhabbetin ardından.
eve dönerken bir anda uçuşan torbalar ve pıtırtılarını duydum.
sonra bu pıtırtılar giderek çoğaldı ve önümde hareket eden sigara paketi naylonuna bakarak ''ne kadar çok var bunlardan yahu'' dedim.
dedikten bir-iki saniye sonra kafamın tepesinde bir acı hissettim.
gökten birileri buz parçaları fırlatmaya başlamıştı, gözlük kullanan bir insan olduğumdan dolayı da başımı hafifçe eğerek hızlı hızlı yürümeye devam ettim.
ve bir yandan da ayağımla ezdiğim dolu parçalarının sesini duymaya çalıştım.
boynu bükük,ıslak, kandırılmış, doğru olanı seçmemiş ve kafası karışıktım.
dayanamadım bir sahte conversecinin tentesinin altına sığındım ancak yolda giderken gördüğüm teyzeler bütün kuru yerleri kapladığı için biraz ıslanan bir yere yerleştim.

bir an artık dayanamadım
koşmadan seri adımlara,ezilen buz parçalarının garç gruç sesleri arasında evime vardım.pencereden baktım, dolu dindi,güneş açtı.
aklım yeşilliklerin üzerindeki puz parçalarının oluşturduğu panorama fotoğrafını çekip çekmemekteydi.
sobanın önündeydim..